Naukowcy zaobserwowali m.in., że szczury wędrowne (Rattus norvegicus) chętniej iskają osobniki, od których dostały wcześniej jedzenie. Dr Manon Schweinfurth z University of St Andrews i prof. Michael Taborsky z Uniwersytetu w Bernie podawali w kark szczurów, który jest dla gryzoni trudno dostępnym miejscem, sól morską (tworzyli w ten sposób sytuację, gdy zwierzęta potrzebowały czyjejś pomocy).
Zobacz cały artykuł na tej stronie
tagi: pomagają sobie
Kilka słów z Wikipedii o szczurach wędrownych
Szczur wędrowny[4] (Rattus norvegicus) – gatunek gryzonia z rodziny myszowatych (Muridae). Wywodzi się z Azji Południowo-Wschodniej, ale wraz z człowiekiem skolonizował wszystkie kontynenty oprócz Antarktydy i wiele wysp[5].
W pierwotnym obszarze występowania szczur wędrowny zamieszkiwał lasy i tereny porośnięte krzewami[5], a także brzegi strumieni i tereny podmokłe, a rozprzestrzenił się z rozwojem rolnictwa, powstaniem kanałów irygacyjnych i pól ryżowych[6]. Obecnie występuje głównie tam gdzie mieszkają ludzie, w obszarach nizinnych i na wybrzeżach; jest pospolitszy w chłodniejszym klimacie umiarkowanym, w tropikach zamieszkuje tylko środowiska znacznie przekształcone lub stworzone przez człowieka, jak budynki, kanały ściekowe i porty[3][5].
Kilka słów z Wikipedii o ludziach
Człowiek rozumny (Homo sapiens) – gatunek ssaka z rodziny człowiekowatych (Hominidae), jedyny występujący współcześnie przedstawiciel rodzaju Homo. Występuje na wszystkich kontynentach.
Wedle badań z 1928 przeprowadzonych przez Martina, dorosły zdrowy człowiek osiąga wzrost w przedziale 1,21-2,00 m; mężczyzna osiąga przeciętnie 1,65 m, kobieta zaś 1,54 m (93% wzrostu mężczyzny), zaznacza się więc dymorfizm płciowy. Maksymalny średni wzrost badacz ten zaobserwował u Szkotów (1,746 m). Spotyka się jednakże osobniki niemieszczące się w tych granicach, określane mianem karłów bądź olbrzymów. Przypadki takie mogą być powodowane zmianami w kościach, chrząstkach lub zaburzeniami hormonalnymi, np. nadczynnością przedniego płata przysadki (tzw. gigantyzm przysadkowy). Wzrost olbrzymi zdarza się częściej niż karłowaty. Najwyższy odnotowany wzrost dorosłego człowieka wynosił 2,72 m (Robert Wadlow), najniższy zaś 0,67 m[14] (Pojawiają się doniesienia o osobnikach niższych, mierzących 0,55 m[15].)
źródło: pl.wikipedia.org