Wyglądają efektownie i przyciągają wzrok, ale potrafią być śmiertelnie niebezpieczne. Oto lista roślin, których należy unikać za wszelką cenę.
Zobacz cały artykuł na tej stronie
tagi: groźne, śmiertelne, zabójcze, śmiercionośne rośliny
Kilka słów z Wikipedii o szczwołach plamistych
Szczwół plamisty (Conium maculatum L.) – gatunek trującej rośliny z rodziny selerowatych (Apiaceae Lindl.). Nazwy potoczne: pietrasznik plamisty, psia pietruszka, świńska wesz, weszka, szaleń plamisty i inne.
Występuje w północnej Afryce, w zachodniej Azji (sięgając po pod zachodnie krańce Chin i Indii) oraz w niemal całej Europie bez jej północnych krańców. Jako gatunek zawleczony i zdziczały występuje w południowej Afryce, w Australii i na wyspach Oceanii, w Ameryce Północnej, Środkowej i Południowej[2]. W polskiej florze jest archeofitem dość pospolicie występującym na całym obszarze kraju.
Kilka słów z Wikipedii o oleandrach pospolitych
Oleander pospolity (Nerium oleander L.) – gatunek rośliny z rodziny toinowatych (Apocynaceae). Występuje na całym obszarze śródziemnomorskim od Maroka i Portugalii aż po południową Azję (prowincja Junnan w południowych Chinach). Jest uprawiany jako roślina ozdobna w wielu krajach świata[3].
Roślina trująca: w większych dawkach zawarta w roślinie oleandryna wywołuje brak czucia w ustach, mdłości, wymioty, zaburzenia pracy serca, rozszerzenie źrenic i duszności. Trująca jest cała roślina. Śmierć może nastąpić już po 2-3 godzinach po doustnym spożyciu większej jej ilości. Właściwości trujące oleandra znane były już za czasów Aleksandra Wielkiego, pisał o nich również Dioskurides.
Kilka słów z Wikipedii o tojadach
Tojad (Aconitum L.) – rodzaj roślin z rodziny jaskrowatych (Ranunculaceae Juss.). Zwyczajowo bywa nazywany mordownikiem (z racji trujących własności). Liczy 100-300 gatunków (według różnych źródeł), zamieszkujących półkulę północną. Gatunkiem typowym jest Aconitum napellus L.[2].
Liście dłoniastodzielne. Kwiaty grzbieciste o barwie fioletowej, lub rzadziej żółtej. Środkowe działki kielicha jajowate, najniższe eliptyczne, górny hełmiasty. Osiem płatków, z których dwa przekształcone w miodniki z pastorałowato skręconą ostrogą. Pozostałe płatki niepozorne, łuskowate lub ich brak. Owoc: wielonasienny mieszek. Nasiona listewkowato zmarszczone, brązowoczarne. Korzeń wrzecionowato lub bulwiasto zgrubiały.
Kilka słów z Wikipedii o brugmansjach
Brugmansja (Brugmansia Pers.) – rodzaj wieloletnich roślin z rodziny psiankowatych (Solanaceae), obejmujący 6 gatunków i 4 mieszańce, występujące naturalnie w południowoamerykańskich Andach[4], gdzie zasiedlają lasy mgliste[5]. Niegdyś gatunki zaliczane do tego rodzaju były włączane do blisko spokrewnionego rodzaju bieluń (Datura), stąd zachowała się ich zwyczajowa, aczkolwiek nieprawidłowa polska nazwa „bieluń”[6]. W handlu spotyka się je pod spolszczoną, angielską nazwą zwyczajową „trąby anielskie”. Są to rośliny śmiertelnie trujące. W ich tkankach obecne są alkaloidy tropanowe: skopolamina i atropina[7].
Są to rośliny wrażliwe na mróz (strefy mrozoodporności 9–11), zazwyczaj nie przeżywają zim panujących w Polsce (szkodliwe są już temperatury około 0°C). Dlatego też brugmansje należy zimować w pomieszczeniach.
Kilka słów z Wikipedii o difenbachiach
Difenbachia[4], diffenbachia (Dieffenbachia Schott) – rodzaj roślin z rodziny obrazkowatych, obejmujący 57 gatunków, pochodzących z tropikalnej Ameryki, od Meksyku do Argentyny i Paragwaju.
Całe rośliny są trujące, jednak poziom reakcji ludzi i zwierząt na toksyczność difenbachii zależy od wieku i ogólnego stanu zdrowia, a także gatunku rośliny i spożytej ilości. W większości przypadków reakcje są słabe i mijają szybko bez konieczności zastosowania jakiegokolwiek leczenia[5].
Wbrew powszechnej opinii difenbachie nie zawierają strychniny[6][7][8]. Wszystkie części difenbachii zawierają w idioblastach igiełkowate kryształy szczawianu wapnia (rafidy), które po uszkodzeniu komórki są wyrzucane z pewną siłą na zewnątrz, a także czysty kwas szczawiowy i rozpuszczalne szczawiany.
Kilka słów z Wikipedii o modligroszkach różańcowych
Modligroszek różańcowy (Abrus precatorius) – gatunek rośliny z rodziny bobowatych. Pochodzi z Indonezji, ale gatunek zadomowiony jest w wielu krajach o klimacie tropikalnym. Jest inwazyjny w południowo-wschodniej części Stanów Zjednoczonych. Nasiona zawierają trującą glikoproteinę – abrynę, szczególnie groźną w przypadku kontaktu z otwartymi ranami i oczami. Związek ten jest śmiertelny dla człowieka w dawce 0,5 g blokując syntezę białek, przy czym szczególnie skutecznie działa w komórkach nowotworowych. Ulega rozkładowi w temperaturze wyższej niż 65 °C[3].
Kilka słów z Wikipedii o cerberach złocistych
Cerbera złocista (Cerbera odollam Gaertn.) – gatunek rośliny z rodziny toinowatych, pochodzący z tropikalnych rejonów Oceanu Indyjskiego i Pacyfiku. Roślina rozprzestrzenia się hydroforycznie, dzięki owocom dryfującym wzdłuż wybrzeża. Preferuje zaplecze namorzynów. Roślina zawiera silnie trujący sok mleczny. Najbardziej toksyczne jest bielmo nasion. Zawarty w nich glikozyd nasercowy zwany cerberyną może spowodować śmierć, stąd zwyczajowa nazwa „drzewo samobójców”[3].
Kilka słów z Wikipedii o rącznikach pospolitych
Rącznik pospolity (Ricinus communis L.) – gatunek rośliny należący do rodziny wilczomleczowatych (Euphorbiaceae Juss.). Pochodzi prawdopodobnie z północno-wschodniej Afryki i Bliskiego Wschodu[3]. Jako gatunek zawleczony szeroko rozprzestrzenił się w regionach o klimacie tropikalnym i podzwrotnikowym. Jest też uprawiany w wielu krajach świata[4].
Rącznik pospolity zwyczajowo nazywany jest także kleszczowiną pospolitą lub rycynusem. Nazwa kleszczowina od wyglądu nasion przypominających opitą krwią samicę kleszcza pospolitego Ixodes ricinus[8]. W łacinie klasycznej są dwa znaczenia słowa ricinus: 'kleszcz’ i 'rącznik'[9] Olej rącznikowy (rycynowy) nosił w dawnej polszczyźnie nazwę olej kleszczowinowy[10].
źródło: pl.wikipedia.org