Potrafią zniszczyć ogromne powierzchnie a ich grubość sięga kilkudziesięciu metrów. Lawiny lodowe są bardzo niebezpieczne, nawet na obszarach gdzie ludzie jest niewiele.
Zobacz cały artykuł na tej stronie
Kilka słów z Wikipedii o lawinach
Lawina – gwałtowna utrata stabilności i przemieszczanie się: spadanie, staczanie lub ześlizgiwanie się ze stoku górskiego mas śniegu, lodu, gruntu, materiału skalnego, bądź ich mieszaniny (ruch jednego typu materiału z reguły powoduje ruch innego typu materiału znajdującego się na zboczu)[1]. Lawina jest najgwałtowniejszą postacią ruchów masowych i stanowi olbrzymie zagrożenie dla ludzi i ich otoczenia oraz infrastruktury. Występowanie lawin można jednak w pewnym stopniu przewidywać, a moment ich uruchomienia monitorować (np. przy wykorzystaniu geofonów jako systemu wczesnego ostrzegania, przy założeniu, że lawina powstaje w pewnej stałej strefie. Ewentualnie można monitorować szlaki schodzenia lawin, które są definiowane rzeźbą terenu. Jest to powszechna praktyka np. na terenach alpejskich).
Między cząstkami materiału leżącego na zboczu lub go budującego oraz między materiałem a podłożem działają siły tarcia oraz siły oddziaływania międzycząsteczkowego generalnie określane jako kohezja, które równoważą ciężar tego materiału. Jeśli ta równowaga zostanie zachwiana, np. przez wzrost masy śniegu wskutek opadów lub zmniejszenia siły tarcia (zmiana parametrów wytrzymałościowych niektórych lub wszystkich warstw tworzących dany masyw), następuje osuwanie się, spełzywanie lub spływanie materiału ze zbocza. Gdy zjawiska te mają gwałtowny przebieg (w sensie krótkiego czasu), możemy mówić o lawinie.
Kilka słów z Wikipedii o Tybecie
Tybet (tyb.: བོད, Wylie: Bod [pʰø̀ʔ], ZWPY: Poi; chin.: 西藏, pinyin: Xīzàng) – kraina historyczna w Azji obejmująca Wyżynę Tybetańską i jej przyległości, obecnie w większości w granicach Chin.
Tybet dawniej składał się z trzech prowincji (Amdo, Kham, Ü-Cang) i miał powierzchnię około 2,5 mln km². Tybet położony jest na średniej wysokości około 4000-5000 metrów nad poziomem morza. Od południa i zachodu jest ograniczony przez Himalaje, Karakorum oraz masyw Pamiru, od północy przez Kunlun, Ałtyn-tag oraz Qilian Shan. Rozciągłość równoleżnikowa Tybetu wynosi około 2500 km. Na jego terenie biorą początek takie wielkie rzeki jak Jangcy, Brahmaputra, Indus, Mekong, Irawadi oraz mniejsze – Saluin, Satledź, Kali Gandaki, Trisuli, Manas-czʽu, Subansuri. Stolicą Tybetu jest Lhasa. Tybetańczycy posługują się językiem tybetańskim, w większości są buddystami, mają wielowiekową kulturę i tradycję.
Tybet był zamieszkany przez człowieka już w paleolicie, a najważniejszymi pomnikami jego prehistorii są odkryte na jego terenie megality. Przodków dzisiejszych Tybetańczyków poszukuje się często wśród ludu Qiang. Qiangowie byli koczownikami hodującymi owce, zamieszkującymi pierwotnie dzisiejszy północno-wschodni Tybet, region Kuku-noru i zachodnie pogranicze Gansu. Być może Tybetańczycy wywodzą się od grup Qiangów, które powędrowały na zachód, w kierunku doliny górnej Brahmaputry (tyb. Jarlung)[1].
źródło: pl.wikipedia.org