Ludzie z epoki kamienia doprowadzili do pojawienia się jelenia szlachetnego na szkockich wyspach. Jak dowiadujemy się z Proceedings of the Royal Society B, zwierzęta były… przewożone na łodziach i pozostawiane na wyspach.
Zobacz cały artykuł na tej stronie
Kilka słów z Wikipedii o jeleniowatych
Jeleniowate[2][3], pełnorożce (Cervidae) – rodzina ssaków z rzędu parzystokopytnych (Artiodactyla). Należą do niej zwierzęta o kostnym, pełnym porożu (w przeciwieństwie do rogów) ulegającym u większości gatunków corocznej zmianie. Przykładowi przedstawiciele to: renifer tundrowy, mulak białoogonowy, mundżak indyjski, jeleń szlachetny, sarna europejska, łoś euroazjatycki, daniel zwyczajny, czy jeleń wschodni.
Są to zwierzęta wysmukłe i dobrze przystosowane do biegu, mają silną szyję i głowę zwężającą się ku przodowi. Przednia część głowy nad pyskiem, zwana chrapami, jest u prawie wszystkich jeleniowatych naga, jedynie renifery mają chrapy owłosione. Warga górna jest nieprzedzielona, a w górnej szczęce są osadzone kły (tzw. grandle), w górnej szczęce brak siekaczy, a zęby policzkowe nie mają wysokiej korony. Długie i zgrabne nogi są zakończone wąskimi, zaostrzonymi racicami, boczne niedorozwinięte palce kończą się raciczkami, tzw. repetkami lub szpilami. Ogon jest zwykle bardzo krótki. Samice mają dwie pary sutków. Uzębienie składa się z 32–34 zębów.
Kilka słów z Wikipedii o epoce kamienia
Epoka kamienia – najwcześniejsza i najdłuższa z trzech epok prehistorycznych (po niej nastąpiły epoka brązu i żelaza) obejmująca okres od pojawienia się pierwszych używanych przez człowieka narzędzi kamiennych (najwcześniej w Afryce ok. 2,6 mln lat temu[1]) aż do momentu zdobycia umiejętności masowego wytwarzania przedmiotów metalowych[1].
W pierwszej połowie XIX wieku Christian Jürgensen Thomsen, duński antykwariusz i jeden z pierwszych archeologów, dokonał podziału dostępnych mu pozostałości kultur archeologicznych ze względu na materiał, z którego zostały wykonane. Wyodrębnił w ten sposób narzędzia kamienne, brązowe i żelazne, odpowiadające trzem epokom przedhistorycznego rozwoju ludzkości, a swoje wnioski opisał w Przewodniku po starożytnościach nordyckich (Ledetraad til nordisk oldkyndighed[2], 1836). Najstarsza i najdłuższa epoka kamienna jeszcze w XIX wieku podzielona została na trzy podokresy: epokę kamienia łupanego (paleolit), epokę kamienia środkową (mezolit) i epokę kamienia gładzonego[3] (neolit).
źródło: pl.wikipedia.org