W Polsce to gatunek skrajnie nieliczny. Jeżeli się pojawia to tylko w wysokich Tatrach. Ten jednak postanowił zamieszkać w… Wałbrzychu.
Zobacz cały artykuł na tej stronie
Kilka słów z Wikipedii o pomurnikach
Pomurnik (Tichodroma muraria) – gatunek niewielkiego ptaka górskiego z rodziny pomurników (Tichodromidae), której jest jedynym przedstawicielem. Występuje w górach południowej i środkowej Europy oraz zachodniej i środkowej Azji. W Polsce jest to skrajnie nieliczny ptak lęgowy. Występuje przede wszystkim w Tatrach, które są najbardziej na północ wysuniętym stanowiskiem lęgowym tego gatunku w Europie. Jest gatunkiem osiadłym, odbywającym w okresie pozalęgowym krótkie wędrówki w niższe tereny górskie.
Obecnie najczęściej wyróżnia się dwa podgatunki pomurnika. Obok podgatunku nominatywnego T. muraria muraria (Europa i Turcja po Kaukaz), stwierdzono w Azji Środkowej występowanie podgatunku T. muraria nepalensis, który różni się bardzo nieznacznie ciemniejszym upierzeniem i występowaniem w wyższych terenach górskich.
Człowiek wybiera pomurnika jako symbol dla swoich organizacji, widnieje np. na logo istniejącej od 1982 pozarządowej organizacji Małopolskie Towarzystwo Ornitologiczne[44]; dla miejsc związanych z jego występowaniem, np. na pieczątce turystycznej pawilonu Pienińskiego Parku Narodowego Sromowce Niżne[45]; itp. Poza tym gatunek zdobi cały rząd znaczków pocztowych wydanych w różnych krajach, w tym także przez Pocztę Polską: pomurnik widnieje na znaczku z nominacją 5,60 zł z serii Ptaki wydanej w 1960 roku[46].
Pomurnikiem jest zwany i w pomurnika potrafi się przemieniać negatywny bohater Trylogii husyckiej Andrzeja Sapkowskiego – Birkart Grellenort. Nie wiadomo jednak, czy autor właśnie ten gatunek miał na myśli – ptak opisany w powieści jest czarny i dość duży.
Kilka słów z Wikipedii o Wałbrzychu
Wałbrzych (niem. Waldenburg, śl-niem. Walmbrig, Walmbrich, czes. Valdenburk, Valbřich) – miasto na prawach powiatu[1] na południowym zachodzie Polski, w województwie dolnośląskim. Miasto leży na Pogórzu Zachodniosudeckim i Sudetach Środkowych w pasmie Gór Wałbrzyskich, nad rzeką Pełcznicą, historycznie na Dolnym Śląsku.
Siedziba powiatu wałbrzyskiego i główne miasto aglomeracji wałbrzyskiej. Dawna siedziba władz województwa wałbrzyskiego.
Według danych z 31 grudnia 2011 r. miasto miało 119 955 mieszkańców[2], w województwie jest drugim po Wrocławiu miastem pod względem liczby mieszkańców.
Wałbrzych jest ośrodkiem przemysłowym, akademickim i naukowym Polskiej Akademii Nauk, miastem o funkcjach przemysłowo-handlowo-usługowych z rozwijającymi się funkcjami ośrodka turystycznego. Dawniej bardzo ważnym i potężnym ośrodkiem przemysłowym Dolnego Śląska.
Miejscowość istniała już w 1191 r.[potrzebne źródło] za księcia śląskiego Bolesława Wysokiego.
Palisadowy gród wałbrzyski, z wałem dochodzącym do 8 m wysokości, był słowiańskim okopem pierścieniowym. Miał 44 m długości i 32,5 m szerokości. W jego miejscu istniała prawdopodobnie osada słowiańska. Wydaje się więc, że Wałbrzych wyrósł z dawnego grodziszcza na pagórku, w pobliżu borów obszernej kotliny, do której zapuszczali się osadnicy z nizin, wąwozem Pełcznicy.
Historyczny rodowód miasta wywodzi się z czasów średniowiecznych, prawdopodobnie z końca XII w. W okresie tym istniała już leśna osada słowiańska, w której z biegiem lat powstał mały gródek warowny. Na jej miejscu dokonano lokacji miasta, w którym osadzono kolonistów. Pierwsza w pełni wiarygodna informacja o Wałbrzychu pochodzi z 1305 r. Z tego bowiem okresu zachował się dokument określający wysokość świadczeń parafii śląskich na rzecz biskupstwa wrocławskiego, wśród których został wymieniony także Wałbrzych. Status miasta Wałbrzych uzyskał w latach 1400–1426. Z roku 1426 pochodzi historyczna wzmianka o Wałbrzychu jako mieście liczącym ok. 200 mieszkańców.
Dzieje Wałbrzycha od 1278 r. związane były z losami księstwa świdnickiego. Po Henryku Pobożnym Wałbrzych dostał jego syn książę świdnicki Bolesław Łysy, ale dopiero jego syn Bolko I Surowy zajął się rozbudową miasta otaczając je murem obronnym i wznosząc zamek Nowy Dwór, ok. 1290 r. w Podgórzu na Górze Zamkowej. Od 1326 r. gród ten związany był z księstwem świdnicko-jaworskim.
źródło: pl.wikipedia.org