Biolodzy nauczyli dzikie Varanus panoptes, by nie zjadały toksycznych ag (Rhinella marina). Agi, zwane też ropuchami olbrzymimi, zostały sprowadzone do Australii w latach 30. XX w., by pomóc w kontroli szkodników upraw trzciny cukrowej. Później rozprzestrzeniły się w sposób niekontrolowany, zagrażając miejscowej faunie.
Zobacz cały artykuł na tej stronie
Kilka słów z Wikipedii o Varanus
Varanus – rodzaj jaszczurek z rodziny waranowatych (Varanidae). Należą do niego największe żyjące obecnie jaszczurki – przedstawiciele niektórych gatunków mogą osiągać ponad 3 m długości. Rodzaj został nazwany w 1820 roku przez Blasiusa Merrema. Gatunkiem typowym jest waran szary (Varanus griseus)[3]. Największym przedstawicielem rodzaju jest megalania (Varanus priscus), początkowo zaklasyfikowana przez Richarda Owena do odrębnego rodzaju Megalania. Nowsze badania bardzo mocno wspierają jednak hipotezę o przynależności megalanii do Varanus – jej najbliższym znanym krewnym jest waran z Komodo[4].
Kilka słów z Wikipedii o Agach
Aga, kururu, ropucha olbrzymia (Rhinella marina[4]) – gatunek płaza z rodziny ropuchowatych pochodzący z Ameryki Środkowej i Południowej, introdukowany na licznych wyspach Oceanii i Karaibów. Jest to lądowa ropucha. Zalicza się do rodzaju Rhinella uznawanego niekiedy za podrodzaj rodzaju Bufo, obejmującego wiele różnorodnych ropuchowatych Ameryki Środkowej i Południowej. Jest bardzo płodna – samice składają skrzek w pojedynczym kłębie zawierającym tysiące jaj. Sukces reprodukcyjny wynika po części z oportunizmu w odżywianiu się: aga cechuje się nietypową wśród bezogonowych dietą, spożywając zarówno żywy, jak i martwy pokarm. Obfitość pokarmu skłania ją do zasiedlania ogrodów, parków a nawet wysypisk śmieci, ruder czy wszelkich terenów w pobliżu człowieka.[5] Osobniki dorosłe osiągają 10-15 cm długości. Masa ciała najcięższego odnotowanego osobnika osiągnęła 2,65 kilograma, przy długości 38 cm (od czubka pyska do kloaki).
Jest to stary gatunek. Skamieniałości oznaczone jako UCMP 41159 wchodzące w skład kolumbijskiej fauny La Venta z późnego miocenu są niemożliwe do odróżnienia od dzisiejszej agi z północnej Ameryki Południowej[6]. Odkryto je w skałach powstałych w środowisku równiny zalewowej, co sugeruje, że aga zawsze preferowała tereny otwarte[7].
Ropucha ta ma produkujące toksynę gruczoły, a kijanki w przypadku połknięcia są wysoce toksyczne dla większości zwierząt. Z powodu nieposkromionego apetytu agę introdukowano w wielu miejscach jako sposób na kontrolę szkodników rolniczych. Anglojęzyczna nazwa gatunku cane toad (ropucha trzcinowa) bierze źródłosłów z powodu używania ropuchy przeciwko Dermolepida albohirtum. Obecnie jednak to agę uważa się za szkodnika i gatunek inwazyjny na wielu terenach introdukcji. Szczególną uwagę zwraca się na ginięcie rodzimych drapieżników w wyniku kontaktu z jej toksyczną skórą, także w przypadku połknięcia.
źródło: pl.wikipedia.org