W nocy z czwartku na piątek, 29 stycznia, u wybrzeży filipińskiej wyspy Luzon doszło do trzęsienia ziemi. Magnituda wstrząsów podziemnych wyniosła 5,0 st. w otwartej skali Richtera.
Zobacz cały artykuł na tej stronie
Kilka słów z Wikipedii o Luzon
Luzon – największa wyspa archipelagu Filipin, o powierzchni 104 tys. km². Zamieszkuje ją około 40 milionów mieszkańców. Jest głównym regionem gospodarczym Filipin. Na wyspie wydobywa się rudy miedzi, chromu, jest przemysł przetwórczy oraz uprawia się ryż, kukurydzę, trzcinę cukrową i banana minilskiego[1].
Oblewają ją trzy morza (Morze Filipińskie, Morze Południowochińskie oraz Morze Sulu). Na wyspie można wyróżnić pasma górskie: Cordillera Central (z najwyższym szczytem Pulong – 2928 m) oraz Sierra Madre. Na wyspie znajduje się wiele czynnych wulkanów, m.in.: Mayon, Taal, Banahao, Bulusan, Pinatubo.
Na wyspie znajduje się Jezioro Taal[2].
Największe miasta to Manila, Quezon City, Baguio, Cabanatuan, Batangas, Navotas.
Na wyspie żyje wiele endemicznych gatunków zwierząt, m.in. ponad 40 gatunków ssaków charakterystycznych wyłącznie dla tej wyspy.
Kilka słów z Wikipedii o trzęsieniach ziemi
Trzęsienie ziemi – gwałtowne rozładowanie naprężeń w skorupie ziemskiej połączone z ruchem warstw skalnych wzdłuż uskoku. Nagromadzenie naprężeń jest na ogół wynikiem przejściowego zablokowania ruchu skał wzdłuż tego uskoku. Uwalniająca się przy tym energia w około 20-30% rozchodzi się w postaci fal sejsmicznych, z których część dociera na powierzchnię Ziemi w postaci niszczących fal powierzchniowych. Pozostała część energii zamienia się w ciepło lub trwałe deformacje skał.
Wielkość trzęsienia ziemi wyraża się w stopniach magnitudy. Magnituda równa 0 lub ujemna (stosowana do oznaczania tzw. „mikrowstrząsów”, rejestrowanych tylko przez bardzo czułe przyrządy) oznacza wibracje rejestrowane tylko przez aparaturę pomiarową, zaś magnituda równa 9,5 (wartość magnitudy najsilniejszego, udokumentowanego instrumentalnie trzęsienia ziemi) powoduje zmiany w otaczającym krajobrazie. Sejsmolodzy powątpiewają w istnienie trzęsień ziemi o magnitudzie większej niż 10, jednak teoretycznie wszystkie skale pomiarowe zjawisk sejsmicznych (np. logarytmiczna skala Richtera) to skale otwarte. Należy przy tym zaznaczyć, że każdy kolejny stopień magnitudy jest mierzony, jako dziesięciokrotnie większy od poprzedniego, ale faktycznie: każdy kolejny stopień niesie ze sobą w przybliżeniu 31-krotny wzrost energii.
Do określenia intensywności drgań gruntu w danym miejscu służą tzw skale makrosejsmiczne, opierających się na obserwacji zniszczeń podczas trzęsieniem ziemi w danym miejscu. Obecnie intensywnośc tę określa się mierząc przyspieszenia gruntu w trakcie wstrząsów. Do najpopularniejszych skal makrosejmicznych należy zmodyfikowana 12 stopniowa skala Mercallego – Mercallego-Cancaniego-Sieberga (MCS). W skali tej stopień I oznacza drgania rejestrowane wyłącznie przez aparaturę pomiarową, a stopień XII – wstrząsy powodujące zmiany w otaczającym krajobrazie.
źródło: pl.wikipedia.org