W czwartek, 14 stycznia, gwałtowna nawałnica przeszła przez australijskie miasto Sydney. Burzy towarzyszyły gradobicie i huraganowy wiatr, sięgający w porywach do 120 km na godzinę. W wyniku przejścia żywiołu, zginęła co najmniej jedna osoba.
Zobacz cały artykuł na tej stronie
Kilka słów z Wikipedii o Sydney
Sydney (wym. [ˈsɪdni]) – największe miasto Australii z liczbą ludności wynoszącą ponad 4,8 mln mieszkańców, także stolica stanu Nowa Południowa Walia. Założone w 1788 roku Sydney jest obecnie najistotniejszym w Australii centrum finansowym, handlowym, transportowym, kulturalnym i turystycznym oraz siedzibą arcybiskupstwa Kościoła rzymskokatolickiego i anglikańskiego. Położone jest na wschodnim wybrzeżu nad Oceanem Spokojnym.
Miasto położone jest pomiędzy Pacyfikiem na wschodzie i Górami Błękitnymi (ang. Blue Mountains) na zachodzie. Port Jackson w Sydney jest największą na świecie naturalną zatoką i portem o powierzchni 55 km². Jest on zalaną przez ocean doliną rzeczną głęboko wciętą w piaskowiec. W samym mieście jest ponad 70 plaż, włączając w to słynną plażę Bondi. W granicach miasta znajduje się także kilka parków narodowych. Cały zespół miejski zajmuje 12 368 km²[3] i liczy 4,8 miliona mieszkańców (2014)[2]. Zalicza się do największych powierzchniowo obszarów miejskich.
Kilka słów z Wikipedii o nawałnicy
Szkwał – nagły wzrost prędkości wiatru o co najmniej 8 m/s od prędkości początkowej powyżej 10 m/s. Może osiągać do 9 stopni w skali Beauforta. Szkwał trwa krótko, do kilku minut i może nieść ze sobą śnieg lub deszcz. Powstaje zazwyczaj tam, gdzie stykają się dwie masy powietrza o dużej różnicy temperatur. Bardzo często to zjawisko związane jest z chmurą cumulonimbus. Ostrzeżeniem przed możliwym szkwałem jest obecność na przodzie chmury burzowej tak zwanego wału szkwałowego. Szkwały mogą być związane z nawałnicą.
Linie szkwałowe, jeden z mechanizmów powstawiania szkwałów mają specjalne oznaczenie na mapach synoptycznych pogody.
Szkwały wykorzystywane są w czasie regat zwłaszcza na małych jachtach. Istnieje przekonanie [7], że wiatr z wysokością skręca się (ang. veering) zgodnie ze wskazówkami zegara. Wobec tego szkwały, które spadają z większej wysokości na powierzchnię ziemi, przy takim założeniu, także powinny się skręcać zgodnie ze wskazówkami zegara. Tak jest jednak tylko dla sytuacji opisywanej przez model opadającego wiatru w turbulentnej warstwie granicznej. Natomiast wiatry szkwałowe spod wypiętrzonych chmur mogą się skręcać, ale kierunek skrętu zależy od struktury i przesuwania się samej komórki burzowej. W przypadku braku innych przesłanek (np chmury) częstotliwość przychodzenia szkwałów będzie zależeć od stabilności warstwy atmosfery w pobliżu Ziemi (ok. 1km). W regatach w klasach olimpijskich ważne są też oscylacje i częstotliwość przychodzenia szkwałów. Można to ocenić empirycznie w czasie regat. Szkwały można też mierzyć za pomocą bezpośrednich pomiarów prędkości wiatru. Duży dział fizyki atmosfery – turbulencja atmosferyczna w planetarnej warstwie granicznej – opisuje stabilność atmosfery.
źródło: pl.wikipedia.org