Od 3 do 4 milionów ludzi w Ameryce może zarazić się wirusem zika w przeciągu kolejnych 12 miesięcy. Na tak szybkie rozprzestrzenianie wirusa może mieć wpływ cykliczna anomalia pogodowa – El Nino.
Zobacz cały artykuł na tej stronie
Kilka słów z Wikipedii o zika
Wirus Zika, ZIKV (ang. Zika virus) – wirus z rodzaju Flawiwirus, z rodziny Flaviviridae[1].
Lanciotti i współpracownicy w 2008 przedstawili następujący kladogram obrazujący pokrewieństwa w obrębie rodzaju Flavivirus na podstawie sekwencji kodującej niestrukturalne białko 5. Widać na nim odrębny klad tworzony przez ZIKV, którego grupę siostrzaną stanowi SPOV. W obrębie tego kladu wyróżniono podklady związane z zasięgiem geograficznym. Wirus z Senegalu reprezentuje linię wschodnioafrykańską, a prototypowy szczep z Ugandy – linię z Afryki Zachodniej. W Azji Południowo-Wschodniej rozprzestrzenił się zaś inny szczep, ten wyizolowany podczas epidemii w 2007[1]:
ZIKV należy do wirusów RNA. Jego materiał genetyczny obejmuje 10 794 reszty nukleotydowe kodujące 3419 reszt aminoacylowych[2].
Wirus ten ulega zniszczeniu po półgodzinnej inkubacji w temperaturze 58°C lub kwadransie w 60°C[3]. Niszczy go także nadmanganian potasu, czego nie można powiedzieć o etanolu w stężeniu 10%[2].
Kilka słów z Wikipedii o El Nino
El Niño – zjawisko pogodowe, polegające na utrzymywaniu się ponadprzeciętnie wysokiej temperatury na powierzchni wody w strefie równikowej Pacyfiku[1]. Powstaje, gdy słabną wiejące ze wschodu pasaty i następuje zahamowanie upwellingu. Zjawisko to otrzymało nazwę El Niño (po hiszpańsku chłopiec, dzieciątko), z powodu jego związku z okresem Bożego Narodzenia i Dzieciątkiem Jezus. Jego przeciwieństwem jest zjawisko La Niña charakteryzujące się nadzwyczajnie niskimi temperaturami wody.
W normalnych warunkach (brak El Niño) pasaty wieją przez tropikalny Pacyfik ze wschodu. Powodują one przemieszczanie się ciepłych wód powierzchniowych na zachód, w taki sposób, że poziom morza w Indonezji jest około 0,5 m wyższy niż w Ekwadorze. U wybrzeży Ameryki Południowej występuje zjawisko upwellingu, polegające na wynoszeniu ku powierzchni chłodnych wód głębinowych. Deszcze występują nad ciepłymi wodami zachodniego Pacyfiku, podczas gdy wschodni kraniec tego oceanu pozostaje stosunkowo suchy.
Podczas El Niño pasaty słabną nad środkowym i zachodnim Pacyfikiem. Powoduje to zahamowanie upwellingu, czyli prądu oddolnego, a tym samym wzrost temperatury wód i wilgotności powietrza na zachodnim wybrzeżu Ameryki Południowej. Jednocześnie spadają temperatury wody i wilgotność powietrza na zachodnim Pacyfiku. Obserwowane są intensywne, często katastrofalne opady w Andach, przy jednoczesnym hamowaniu opadów nad Azją południowo-wschodnią i północną Australią, co skutkuje suszami w tych rejonach[2].
źródło: pl.wikipedia.org