Turyści niejednokrotnie wyczekują godzinami, aby zobaczyć, jak wieloryb pokazuje się ponad powierzchnią wody. Tym kajakarzom przydarzyło się jednak zbyt bliskie spotkanie z waleniem, które mogło skończyć się tragicznie.
Zobacz cały artykuł na tej stronie
Kilka słów z Wikipedii o humbakach
Długopłetwiec oceaniczny[4], humbak[5] (Megaptera novaeangliae) – gatunek ssaka z rodziny płetwalowatych (Balaenopteridae) w podrzędzie fiszbinowców (Mysticeti). Jeden z większych fałdowców, dorosłe osobniki osiągają zazwyczaj 14–17 metrów długości i 30–45 ton masy. Gatunek ten wyróżnia się specyficzną budową, w tym długimi, przypominającymi skrzydła płetwami piersiowymi i pokrytą guzkami głową. Często można zaobserwować, jak zwierzę wyskakuje nad wodę, czasami całkowicie się wynurzając. Długopłetwiec słynie z wydawania wyjątkowych pieśni, niskich złożonych dźwięków, słyszalnych na przestrzeni setek kilometrów, trwających około 10–25 minut. Naukowcy nie są pewni czemu służą te dźwięki, mogą być elementem godów lub formą porozumiewania się na otwartym oceanie.
Megaptera novaeangliae występuje prawie we wszystkich morzach i oceanach świata prócz skrajnych obszarów arktycznych. Główny pokarm tych zwierząt to kryl i małe ryby, odfiltrowywane z wody za pomocą fiszbinów. Pobierają pokarm tylko latem, podczas zimy odżywiają się rezerwami tłuszczu, który chroni je także przed utratą ciepła. W lecie humbaki przebywają w wodach polarnych. Na zimę migrują do cieplejszych wód tropikalnych i subtropikalnych, by przejść gody i urodzić młode. Rocznie mogą przepłynąć do 25 tysięcy kilometrów.
Podobnie jak inne gatunki wielorybów, również humbak był celem poszukiwań wielorybników. Poprzez liczne polowania jego populacja zmniejszyła się do 1946 o ponad 90%, kiedy to powstała Międzynarodowa Komisja Wielorybnictwa (IWC) mająca za zadanie nadzorować i korygować ograniczenia ustalone przez Międzynarodową Konwencję o Regulacji Wielorybnictwa. Od tamtego czasu populacja stopniowo wzrasta, jednak na skutek nieprzepisowego rybołówstwa, kolizji ze statkami i zanieczyszczenia wciąż odnajduje się liczne martwe humbaki na plażach lub w wodach przybrzeżnych. Obecnie ich populację szacuje się na około 80 tysięcy osobników. Niegdyś stanowiły przedmiot polowań, obecnie długopłetwce stały się obiektem obserwacji. W wielu miejscach na świecie organizuje się nurkowania z humbakami.
Kilka słów z Wikipedii o Monterey Bay
Monterey Bay – zatoka Oceanu Spokojnego położona w środkowej części wybrzeża Kalifornii, na południe od San Francisco, pomiędzy Santa Cruz i Monterey, któremu dała swoją nazwę.
Zatokę odkrył 16 listopada 1542 roku, w czasie badań wybrzeża, Juan Rodríguez Cabrillo. Nazwał ją pierwotnie Bahia de los Pinos[1], prawdopodobnie z powodu lasów sosnowych, okalających jej brzegi[2].
10 grudnia 1595 roku Sebastián Rodríguez Cermeño nazwał zatokę imieniem Piotra z Werony, Bahia de San Pedro[3].
Obecna nazwa pochodzi z 1602 roku, od Sebastiána Vizcaíno, który na zlecenie rządu hiszpańskiego opisywał wybrzeża kolonii. Zwinął on do zatoki 16 grudnia tego roku i nazwą ją Puerto de Monterey, na cześć Gaspara de Zúñiga y Acevedo, księcia Monterey i wicekróla Nowej Hiszpanii[1].
Od zatoki nazwy wzięły miasto, hrabstwo oraz kanion.
źródło: pl.wikipedia.org