To była pierwsza taka akcja w Polsce. I pierwsza taka operacja w Instytucie Morskim. Do późnych godzin nocnych nad stołem sekcyjnym pochylało się kilkadziesiąt osób – weterynarzy, ekspertów, wolontariuszy. Wiadomo już, że znaleziony w Stegnie martwy wieloryb to samiec finwala.
Zobacz cały artykuł na tej stronie
Kilka słów z Wikipedii o finwalach
Finwal (Balaenoptera physalus) – gatunek walenia z rodziny fałdowców, występujący we wszystkich oceanach. Jest drugim co do wielkości zwierzęciem na Ziemi (po płetwalu błękitnym), dorastającym do 27 metrów długości. Płetwy długie, szpiczaste. Brzuch biały, grzbiet szary i czarny. Cechą charakterystyczną jest niesymetryczne ubarwienie: warga żuchwy po lewej stronie jest ciemnoszara, warga po prawej stronie jest biała. Fiszbin biały. Fontanna podwójna, wysokości ok. 5 m. Głowa stanowi prawie 1/4 długości ciała. Żyje samotnie, w parach lub małych stadach (6-8 osobników). W lecie finwale migrują na żerowiska w wodach polarnych, w zimie wracają na wody cieplejsze – tam samice wydają na świat jedno młode.
Kilka słów z Wikipedii o Helu
Hel (kaszb. Hél, niem. Hela)[2] – miasto w województwie pomorskim, w powiecie puckim, położone na cyplu Mierzei Helskiej nad Morzem Bałtyckim.
Ośrodek turystyczny i kąpielisko nadmorskie, ośrodek rybołówstwa, garnizon Marynarki Wojennej z portem wojennym. Port morski Hel ma przystań rybacką, jachtową i żeglugi pasażerskiej.
Według danych z 31 grudnia 2013 r. miasto miało 3742 mieszkańców.
Gmina Hel zajęła drugie miejsce w rankingu podsumowującym kadencję 2010-2014 w kategorii „gminy turystyczne o najwyższych zmianach w potencjale finansowym w latach 2010-2013” opracowanym przez firmę Curulis[3]
Hel został po raz pierwszy wzmiankowany w 1198 r. jako kaszubska wieś o nazwie Gellen i ośrodek handlu śledziami. W jednej z duńskich kronik wspomniano, że uszkodzony statek króla Waldemara II Zwycięskiego osiadł na „Wyspie Hel”. W XIII w. wieś stała się jednym z najważniejszych centrów handlowych regionu, rywalizującym z pobliskim Gdańskiem. Zgodnie z przesłankami historycznymi już przed 1266 r. Hel posiadał prawa miejskie nadane na prawie lubeckim przez księcia pomorskiego Świętopełka II. Akt lokacyjny został potwierdzony przez Krzyżaków w 1378 r. (również na prawie lubeckim), gdy ci zajęli miasto, opanowując Pomorze Gdańskie[6].
Początkowo miasto było położone około 1,5 km od dzisiejszego. Mieściło kościół, szpital, ratusz, dwa rynki i mały port. Jednakże w XV w. mierzeja zaczęła się zmniejszać na skutek erozji. W 1417 r. zbudowano kościół św. Piotra, patrona rybaków. Hel doświadczył okresu wzrostu, ale później ustąpił miejsca szybciej rosnącemu miastu Gdańsk. W 1466 r. król Polski Kazimierz IV przyznał Hel jako lenno Gdańskowi, kończąc stuletnią walkę o dominację nad gospodarką Zatoki Gdańskiej. W 1526 r. król Zygmunt I Stary wycofał wszystkie przywileje przyznane wcześniej Helowi i sprzedał miasto z mierzeją władzom miasta Gdańska. Od tamtej pory los Helu był związany z większym sąsiadem, a mieszkańcy miasta emigrowali do nowej osady, położonej w pobliżu. Z czasem stare miasto (nazywane Stary Hel) zostało zalane przez wody morskie.
Kilka słów z Wikipedii o Kłajpedzie
Kłajpeda (lit. Klaipėda wymowa i, niem. Memel) – miasto na wybrzeżu Morza Bałtyckiego nad Zalewem Kurońskim, w zachodniej części Litwy, położone u ujścia rzeki Dangi do Zalewu Kurońskiego, połączone kanałem z ujściem rzeki Niemen.
W Kłajpedzie zlokalizowany jest jeden z większych bałtyckich portów morskich. W 2014 w porcie zanotowano wyniki przeładunków na poziomie 36,41 mln ton,[3] w tym ładunków skonteneryzowanych 450,4 tys. TEU oraz 344,8 tys. pasażerów w ruchu promowym.[4] W Klajpedzie zlokalizowany jest ważny port rybacki (najważniejszy na Litwie) oraz stocznia Western Shipyard.[5]
źródło: pl.wikipedia.org