Skoncentrowany ekstrakt z tylakoidów (błon z chloroplastów) szpinaku może zmniejszać głód i hamować zachcianki. Opóźniając trawienie tłuszczów, tylakoidy stymulują uwalnianie hormonów sytości.
Zobacz cały artykuł na tej stronie
Kilka słów z Wikipedii o szpinaku
Szpinak (Spinacia L.) – rodzaj roślin z rodziny szarłatowatych (dawniej w komosowatych) obejmujący trzy gatunki, pochodzące ze środkowo-zachodniej Azji[2]. Spośród nich szeroko znanym, cenionym jako roślina warzywna i uprawianym na całym niemal świecie jest szpinak warzywny (Spinacia oleracea L.), zarazem gatunek typowy rodzaju[3].
Pozycja systematyczna według Angiosperm Phylogeny Website (aktualizowany system APG III z 2009)[1]
Rodzaj zaliczany do rodziny szarłatowatych (Amaranthaceae) w jej szerokim ujęciu (obejmującym komosowate Chenopodiaceae), która znajduje się w politomii z grupami siostrzanymi Achatocarpaceae i goździkowatych Caryophyllaceae. Tworzy wraz nimi i z szeregiem innych rodzin rząd goździkowców w obrębie dwuliściennych właściwych.
W analizach filogenetycznych rodzaj przedstawiany jest jako grupa siostrzana monotypowego rodzaju Monolepis. Następnymi pod względem pokrewieństwa jest kilka gatunków komos, m.in. komosa rózgowa (Chenopodium foliosum) i strzałkowata (Ch. bonus-henricus).
Kilka słów z Wikipedii o tylakoidach
Tylakoid – pęcherzykowata struktura, podstawowy element budowy wewnętrznej chloroplastu komórki roślinnej lub podobna struktura wchodząca w skład autotroficznej komórki prokariotycznej. U większości roślin w chloroplastach tylakoidy tworzą tzw. system lamellarny, w którego skład wchodzą grana, czyli zwarte stosy spłaszczonych tylakoidów (lamelle gran) oraz intergrana, czyli tylakoidy stromy (lamelle stromy) będące pojedynczymi pęcherzykami tylakoidów łączących grana[1].
W błonach tylakoidów zachodzi faza jasna fotosyntezy, podczas gdy w stromie zachodzi cykl Calvina[2].
Tylakoidy zapewniają organizację aparatu fotosyntetycznego również u sinic. U tych organizmów brak jest struktur typu grana[3][4]. Charakterystycznym elementem tylakoidów sinic są zewnętrzne kompleksy antenowe – fikobilisomy[5].
Kilka słów z Wikipedii o głodzie
Głód, łaknienie – fizj. odczucie stanu organizmów wyższych związane z niedoborem pożywienia, składników pokarmowych (takich jak np. białka, tłuszcze, cukry, witaminy czy sole mineralne). Jest także popędem przyczyniającym się do zachowań skierowanych na pobieranie pokarmu i jego zdobywanie[1]. Przeciwieństwem uczucia głodu jest uczucie sytości.
Podłożem uczucia głodu jest obniżenie stężenia takiego składnika pokarmowego, jak np. glukoza, który jest rejestrowany przez ośrodki głodu i sytości w części mózgu zwanej podwzgórzem.
Głód wywołuje zachowanie popędowe ukierunkowane na pobieranie pokarmu.
Długotrwały głód (głodzenie) prowadzi do spowolnienia wzrostu i rozwoju dzieci, może powodować pojawienie się opuchlizny głodowej. Jego efektem jest też apatia, a ostateczną konsekwencją bywa śmierć głodowa. Według różnych szacunków człowiek może przeżyć bez pożywienia 2-3 tygodnie, bez wody około 7 dni. Zdarzają się jednak przypadki takiego spowolnienia metabolizmu i przemiany materii, szczególnie u niemowląt, że ten czas ulega zdecydowanemu wydłużeniu.
Ponieważ głód jest uczuciem bardzo dojmującym, na przestrzeni dziejów często był stosowany jako jedno z narzędzi do wymuszania zeznań i posłuszeństwa, a także zadawania dodatkowych cierpień więźniom i skazańcom. Był także stosowany na szeroką skalę jako broń w czasie działań wojennych.
źródło: pl.wikipedia.org