Pierwsze kury domowe (Gallus gallus domesticus) zostały prawdopodobnie wypuszczone na Nowej Zelandii podczas 2. wyprawy Jamesa Cooka w te regiony. By ustalić wiek i pochodzenie kurzych kości z 3 stanowisk archeologicznych na Wyspie Południowej, naukowcy posłużyli się datowaniem radiowęglowym oraz analizami aDNA.
Zobacz cały artykuł na tej stronie
Kilka słów z Wikipedii o Wyspie Południowej
Wyspa Południowa (maori: Te Wai Pounamu lub Tavai Poenammoo tj. „Wody Szmaragdów”, czasem też Te Waka a Māui, „Łódź Māui”) – największa z wysp Nowej Zelandii, o powierzchni 150 523 km². Położona jest pomiędzy Morzem Tasmana a Oceanem Spokojnym. Od Wyspy Północnej oddzielona jest cieśniną Cooka.
Jest wyspą górzystą – głównym pasmem są Alpy Południowe ze szczytami Góra Cooka 3764 m n.p.m. oraz Góra Tasmana 3497 m n.p.m.
Długość linii brzegowej wynosi 3704 km.
Pomiędzy miejscowościami Arrowtown i Queenstown znajduje się lustrzane jezioro Hayes.
Na wyspie występują jaskinie nabrzeżne Cathedral Caves.
Największym miastem jest Christchurch, liczące 390,3 tys. mieszkańców.
Kilka słów z Wikipedii o kurach domowych
Kura domowa (Gallus gallus domesticus) – ptak hodowlany z rodziny kurowatych, hodowany na całym świecie. W środowisku naturalnym nie występuje. Uważa się, że stanowi formę udomowioną kura bankiwa (Gallus gallus), lecz nie wyklucza się domieszki innych gatunków południowoazjatyckich kuraków (zarówno żyjących, np. kur siwy, jak i wymarłych). Udomowienie miało prawdopodobnie miejsce w III tysiącleciu p.n.e. w Indiach, chociaż badania archeologiczne wykazały, że pierwsze kuraki udomowiono w Chinach już w VI tysiącleciu p.n.e[1]. Około 1000 p.n.e. kury hodowano już powszechnie w Chinach, a ok. 500 p.n.e. w Egipcie i Europie, w tym w Polsce (odnaleziono kości kur podczas wykopalisk w Biskupinie). W tym okresie w Chinach prowadzono już sztuczne wylęganie. Jak wykazały badania, ówczesne kury przypominały dzisiejsze kury bezrasowe, lecz miały lepiej rozwinięte skrzydła.
Kury od wieków biegały wolno w gospodarstwach, same znajdywały sobie pożywienie np. na pastwiskach, były to natomiast bardzo małe ilości pożywienia. Kury zaczęto przechowywać w kurnikach w ilościach od jednej do kilkuset kur dopiero pod koniec XIX wieku, bowiem wówczas dopiero zaczęto zwracać szczególną uwagę na ich wartość ekonomiczną[2].
Naukowcy z Uniwersytetu w Uppsali oraz Uniwersytetu w Addis Abbebie dowiedli, że składniki typowe dla kurzych piór odstraszają komary[3].
źródło: pl.wikipedia.org
